“De wereld is wat wij zien en […] niettemin moeten wij haar leren – ten eerste in de zin dat we dit zien moeten vergelijken met onze kennis, er bezit van moeten nemen, zeggen wat wij en wat zien zijn, doen dus alsof we er niets van weten, alsof we nog steeds alles moeten leren”
—Maurice Merlau-Ponty, The visible and the invisible, Evanston, 1968
Licht, de draad die ons toegang biedt tot de visuele wereld. Hoe bewust zijn van dit fenomeen dat onze zichtbare wereld draagt? Misschien rond deze tijd van het jaar, de donkere dagen, wordt het bij mensen voelbaar dat er een gemis is. Korte dagen, weinig zonlicht en de feestdagen zijn ook al voorbij. Voor degenen die de lange winter niet meer dragelijk is biedt Moira het alternatief: met licht natuurlijk.
Tamar Frank, in 1997 afgestudeerd aan de ABK Maastricht, werkt alleen maar met licht. Ze observeert ruimtes en omgevingen en maakt ingrepen op de bestaande situatie. Licht (zowel dag als kunstlicht) zijn de drager voor het leggen en leiden van focus punten die elementen specifiek aan de ruimte kunnen accentueren. Via dit medium tast ze af hoe ons visueel vermogen werkt en hoe snel wij ons kunnen aanpassen. Waar ligt de grens tussen de tastbare visuele wereld en het onvatbare? Wat kunnen wij nog waarnemen en hoe beïnvloed dit onze totale fysieke oriëntatie?
In de Moira zal de kunstenares een licht installatie maken bestaand uit honderden nylon draden die de ruimte reconstrueren. Vanuit verschillende perspectieven kunnen de draden samensmelten tot een scherm om kort daarna weer te verdwijnen. Er wordt gespeeld met in en doorkijk mogelijkheden en met de verhouding van binnen naar buiten kijken en andersom. Overdag zal het gedragen worden door daglicht, waarbij het werk het beste van binnen bezichtigd kan worden. Bij schemer zal het overgenomen worden door kunstlicht en naar buiten stralen.
Wij nodigen u van harte uit op de opening op zaterdag 25 januari 2003.
Utrechts Nieuwsblad 27 januari 2003