Grote marionetten bevolken de expositieruimte van Moira. Gemaakt van papier-maché en fel gekleurde afvalmaterialen wordt een vrolijke, bijna kinderlijke wereld geschetst. De installatie heeft echter een nogal macaber karakter: de ruimte staat namelijk vol met bungelende skeletten, opengewerkte schedels en her en der zijn afgerukte lichaamsdelen te vinden. Ook is er een gedeelte als SM-studio ingericht, compleet met maskers en martelwerktuigen. Toch is het geheel lichtvoetig van aard, mede dankzij de speelse wijze waarop Guido Tuïnk (1981) zijn werk samenstelt uit gebruiksvoorwerpen en gevonden materialen.
Met deze installatie zet Guido het werk waarmee hij afstudeerde aan de kunstacademie van Zwolle (2007) voort. Het grote verschil is dat zijn marionetten in Moira nu ook kunnen bewegen. Een onzichtbare poppenspeler laat zijn marionetten langzaam ronddraaien en wiebelen in de ruimte.
