In de ruimtelijke installaties van Roy Vastenburg (NL, 1988) zijn veelvuldig platte objecten te vinden, werken die slechts van een kant, de voorkant, bekeken horen te worden. Voor Moira richtte Roy een raamexpositie in met een installatie met wandkleden en allerlei objecten met een ritualistisch karakter die alleen van buitenaf door het raam bezichtigd kunnen worden. Zelf schreef Roy deze tekst over de tentoonstelling “Diabolical Laughter”: Het voelt alsof er iets duisters heeft plaatsgevonden ten midden van een groep heel vriendelijke vijanden. Ze waren bezig met het offeren van een naam. Het was pas bij de derde en tevens laatste herhaling van het ritueel dat het fout ging. De opeenvolging van handelingen was verstoord. Het verliep niet meer zoals het moest. Een exacte uitvoering van het ritueel is belangrijk als dit niet gebeurt kan men net zo goed stoppen.
Roy studeerde in 2015 af aan de Utrechtse academie HKU met “Candy Crush” een vrolijk gekleurde installatie met houten beelden, licht, video en lieflijke vogelgeluiden. De installatie leek uit het platte vlak van een stripboek te zijn gehaald om nu een ruimtelijk leven te kunnen leiden. De heldere kleuren, vereenvoudigde vormen als ook het feit dat de beelden geen achterkant hadden (slechts hun vooraanzicht was beschilderd), gaf ze een cartoon-achtige uitstraling. Naast een blauwe puntmuts-figuur, kwam de ruitvorm vaak in de installatie terug, zelfs als een spekkie-podium voor performances, met roze en gele kleuren. Hier trad de kunstenaar in zo’n hemelsblauw puntmutspak op met zijn suikerroze gitaar die black-metal klanken voortbracht.
