“Ik had mij twaalf voorstellen bedacht.
Nu kan ik u gerust stellen dat het geen van deze voorstellen is geworden.
Wellicht een echo daarvan, een soort vale klank die alle daaraan voorafgegane klanken omvat.
Het dertiende of veertiende voorstel is slechts een toevallig moment van wat er steeds gebeurde.
Dingen die even naar de oppervlakte zijn gekomen om gezien te worden.
Sommige van die dingen heb ik geprobeerd te vangen, heb er eventjes naar kunnen kijken.
Andere heb ik ontkend en ze de eigenschap van niet-bestaan toegekend.
Verwacht daarom geen conclusies, geldigheid van uitspraken of een ding dat de leegte tussen de betekenissen dicht. Een schijnbaar oprechte poging u een handvat te bieden is het enige dat u krijgt.”
Deze cryptische tekst is door de kunstenaar zelf opgesteld. Hoewel Chris Brans (1985) hiermee niet veel weggeeft van wat er te zien is tijdens zijn expositie in Moira, geeft het toch wel degelijk uitleg. Zijn werk laat zich namelijk moeilijk omschrijven. Er is geen eenduidig thema, de media waarmee hij werkt lopen uiteen van schilderijen tot videowerken.
Wie de ruimte binnenging waar Chris zijn eindpresentatie hield in de academie in Zwolle (2007), werd allereerst overweldigd door de grote hoeveelheid informatie. Als een horror vacui (angst voor het lege) waren alle wanden en vloeren bezaaid met schilderingen, teksten en daarnaast waren er nog vele videobeelden te zien. Bijna te veel om allemaal te kunnen bekijken en te kunnen begrijpen. Maar dat is wellicht de kern van zijn werk, het feit dat je het niet kunt bevatten. De installatie in Moira is exemplarisch voor hoe Chris werkt. Ook hier heeft hij de ruimte optimaal benut en is er vrijwel geen plekje leeg gelaten. Bezoekers zijn welkom om alles op zich te laten inwerken en te ontdekken wat er onder de oppervlakte schuil gaat.
