In het werk van Yvon Ariese (1986, NL) staat het beeldend onderzoek naar materialen centraal. Middels ruimtelijke werken en fotografie legt zij processen van transformatie vast. Zo wordt het materiaal waarmee zij werkt nooit als dusdanig tentoongesteld; het heeft altijd een reeks van handelingen en technieken ondergaan. Met stoffige materialen in poedervorm vormt zij onder andere zware robuuste sculpturen. Anderzijds verandert zij harde materialen weer tot stofdeeltjes door ze af te breken en te vermalen of zelfs te verbranden. Ditzelfde principe van tegenstellingen en transformaties, hanteert zij ook in haar fotografische werken waar de kleinste deeltjes als immense werelden worden afgebeeld. Niets is wat het lijkt in het werk van Yvon Ariese; het is moeilijk haar beelden in een oogopslag te bevatten. Het zijn mysterieuze werken waar onder het oppervlak vele lagen schuil gaan.
Tijdens haar afstuderen aan het Gerrit Rietveld Academie in 2015 toonde Yvon een aantal grote prints van iets dat op het oppervlak van een planeet leek; het bleken daarentegen gescande zandkorrels in beweging te zijn. Daarnaast presenteerde zij abstracte sculpturen van gips en cement. De buitenkant van een blok vertoonde meerdere lagen van samengeperste delen als ook de rimpelige textuur en teksten van krantenpapier waarop de vloeibare materie ooit over uitgegoten was geweest. Het gips had de inkt van de krantenartikelen opgezogen, en gaf het spiegelbeeldig en onleesbaar weer. Het formele aspect van een tekst, ontdaan van de inhoud, bleef achter en speelde een beeldende rol binnen het werk.
In Moira heeft Yvon gewerkt met de restanten van eerdere gemaakte werken. Het stof van vergruisde sculpturen wordt gepresenteerd naast sculpturen die van stof zijn gemaakt. Te zien is niet het resultaat, maar haar constante zoektocht naar verval en wederopbouw.
