Esther Bruggink

Verlangen

Het werk van Esther Bruggink (Groningen 1971) is moeilijk onder één noemer te vatten. Ze studeerde – cum laude – af aan de Academie St. Joost in de richting sculptuur en monumentaal, maar na een masteropleiding aan het Sandberg Instituut week ze steeds meer van deze ricting af. Tegnwoordig werkt ze veel meer met projectie. Toch is Esther’s werk vaak nog sculpturaal. Voor een vriendin in China maakte ze een gelukspopje, getiteld ‘Windekind’. Gefascineerd door het fragiele van een klein papieren popje (het paste in een luciferdoosje) begon ze met het beeld te spelen: ze maakte er foto’s van, die ze enorm vergrootte, en legde het popje, zacht bewegnd in de wind, vast met videobeelden. Door de bewegende schaduwen krijgt het zo vriendelijke popje opeens een grimmig uiterlijk.

Esther speelt vaak met een dubbele thematiek: aan de ene kant is het verlangen – in het geval van het popje het verlangen naar geluk – aan de andere kant is er de angst dat als het verlangde bereikt wordt, het helemaal niet blijkt te zijn wat ervan verwacht werd: een gegeven dat iedereen wel kent. Het is tevens een gegeven dat vaak in sprookjes en sagen verwerkt wordt, bijvoorbeeld in ‘De rode schoentjes’ : het meisje komt niet meer van de zo fel begeerde schoentjes los en wordt gedwonegn te dansen waar de schoentjes haar brengen. In ‘Invitation to dance’ zien we een pop-achtig meisje zachtjes wiegen in twee enorme rode schoenen, terwijl ze de beschouwer met haar blik verleid om mee te doen.

Een combinatie van onder andere de genoemde beelden zal in de Moira te zien zijn onder de titel ‘Verlangen’